Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω
στο πιο ψηλότερο βουνό
ν’ ακούγεται στην ερημιά
ο πόνος μου με την πενιά
Με το βουνό θα γίνω φίλος
και με τα πεύκα συντροφιά
κι όταν θα κλαίω και πονώ
θ’ αναστενάζει το βουνό
Απάνω στο βουνό θα μείνω
κι από τον κόσμο μακριά
θα κλαίω μόνος θα πονώ
και θα μ’ ακούει το βουνό
Je vais monter et chanter
sur la plus haute montagne
être entendu dans le désert
ma douleur avec la pauvreté
Je deviendrai ami avec la montagne
et avec la compagnie des pins
et quand je pleurerai et me blesserai
la montagne soupira
Je resterai sur la montagne
et loin du monde
Je pleurerai seul je ferai mal
et la montagne m'entendra

Ζουρλοπαινεμένης γέννα
έλα στην αγκάλη μου
κι ό,τι σου `χω καμωμένα
κάνε τα χαλάλι μου
Έλα το σεβντά να σβήσεις
που `χω `γω για σένανε
και για τα παλιά μας ντέρτια
μην ακούς κανένανε
Ζουρλοπαινεμένης γέννα
τρέλανες και μένα
τη μανούλα μου λυπήσου
όπου μ’ έχει ένανε
Fière naissance
viens dans mes bras
et tout ce que je t'ai fait
fais mon halal
Viens au septième pour éteindre
que je vais pour toi
et pour notre vieux cerf
n'écoute personne
Fière naissance
fou moi aussi
pitié ma manola
où il m'a

Βάλε με στην αγκαλιά σου (ναι)
για να κοιμηθώ κοντά σου,
βάλε με, φως μου, βάλε με
και πριν να φέξει βγάλε με.
Μη φοβάσαι τη μαμά σου (ναι)
βάλε με στην αγκαλιά σου, *
βάλε με, φως μου, βάλε με
και πριν να φέξει βγάλε με.
*Γλυκερία: βάλε με στην κάμαρά σου
Βάλε μ’ από το πορτί σου (ναι)
για να κοιμηθώ μαζί σου,
βάλε με, φως μου, βάλε με
κι από τη μάντρα βγάλε με.**
**Γλυκερία: και πριν να φέξει βγάλε με
Βάλε μ’ από το ντουβάρι
μη μας πάρουνε χαμπάρι,
βάλε με, φως μου, βάλε με
κι από τη μάντρα βγάλε με.

Μέσα στη μαύρη φτώχεια μου
νοιώθω τη συμφορά μου,
γιατί εσένα αγάπησα,
εσένα αρχόντισσα μου.
Τα δάκρυα μου τρέχουνε
σαν την ψιλή βροχούλα,
γιατί είμαι εγώ φτωχόπαιδο
και εσύ αρχοντοπούλα.
Η φτώχεια μου η άχαρη
με παίρνει μακριά σου,
τι θέλει ένα φτωχόπαιδο
μέσα στα αρχοντικά σου.
Τα δάκρυα μου τρέχουνε
σαν την ψιλή βροχούλα,
γιατί είμαι εγώ φτωχόπαιδο
και εσύ αρχοντοπούλα.
Δυο κόσμοι μας χωρίζουνε
η φτώχεια και τα πλούτη,
γιατί αυτά κυριαρχούν
μες στη ζωή ετούτη.
Τα δάκρυα μου τρέχουνε
σαν την ψιλή βροχούλα,
γιατί είμαι εγώ φτωχόπαιδο
και εσύ αρχοντοπούλα.

Στα χαμηλά τα στρώματα
με πέταξε η αγάπη,
αγάπη πονεμένη.
Όλο πιο κάτω, πιο κάτω
σε ρίχνει ο καημός.
Αφού πληγώθηκα και φαρμακώθηκα, ο φτωχός,
το πο- το ποτήρι είν’ ο γιατρός.
Σε στενοχώρια έπεσα
κι ενώ με πνίγει ο πόνος,
αργά, τα πίνω μόνος.
Όλο πιο κάτω, πιο κάτω
σε ρίχνει ο καημός.
Αφού προδώθηκα κι αναστατώθηκα, ο φτωχός,
το πο- το ποτήρι είν’ ο γιατρός.
Πολλά σκαλιά κατέβηκα,
φτάνω στο τελευταίο
και κάθομαι και κλαίω.
Όλο πιο κάτω, πιο κάτω
σε ρίχνει ο καημός.
Βαριά παιδεύτηκα μα δε γιατρεύτηκα, ο φτωχός,
το πο- το ποτήρι είν’ ο γιατρός.

Αργά χτυπούν τα σήμαντρα
καθώς χαράζει η μέρα.
Κι αναστενάγματα βαριά
ακούγονται από πέρα
να σκίζουν τον αέρα.
Το λεβέντη κλαίνε θλιμμένα
γιατί χάθηκε
και χάθηκε στα ξένα.
Το μαύρο τηλεγράφημα
τη νύχτα είχε φτάσει.
Ήταν μια είδηση κακιά
που σπίτι θα χαλάσει,
τι κλάμα θα ξεσπάσει.
Το λεβέντη κλαίνε θλιμμένα
γιατί χάθηκε
και χάθηκε στα ξένα.
Αργά χτυπούν τα σήμαντρα
κι ο ουρανός μαυρίζει.
Κλαίει κι αυτός και δέρνεται
γι αυτόν που δε γυρίζει
και σιγοψιχαλίζει.
Το λεβέντη κλαίνε θλιμμένα
γιατί χάθηκε
και χάθηκε στα ξένα.

Σκοτεινιασμένος ουρανός είμαι από αγάπη ορφανός
κι απόψε ξημερώνουμε χωρίς καμιά ελπίδα
στην πικραμένη ζωή, κανένα φως δεν είδα.
Σκοτεινιασμένος ουρανός,
είμαι από αγάπη ορφανός.
Και εσύ που είχες ορκιστεί πως θα μου έμενες πιστή
μια μέρα με εγκατέλειψες, αχ, μαύρη συμφορά μου,
βρόντα κι αστράφτει όλη η γη, από τα δάκρυα μου.
Σκοτεινιασμένος ουρανός,
είμαι από αγάπη ορφανός.
Συννεφιασμένα τα βουνά γιατί η καρδούλα μου πονά
με αυτή την εγκατάλειψη φωτιά μου ‘χεις ανάψει,
και αυτή η ιδία η φωτιά, θα πέσει να σε κάψει.
Σκοτεινιασμένα τα βουνά,
γιατί η καρδούλα μου πονά.

Η κοινωνία μ’ αδικεί,
στη συμφορά σπαράζω,
μα κι αν καταφρονέθηκα
καθώς στο νου δε βάζω.
Πώς βα- πώς βασανίζομαι
κι ανα- κι αναστενάζω.
Με τριγυρνούνε βάσανα
μα ούτε αχ δε λέω
και στα σκληρά χτυπήματα
γελώ αντίς να κλαίω.
Πώς βα- πώς βασανίζομαι
μα δεν- μα δεν το λέω.
Στη μοίρα υποτάσσομαι
και μίση δεν κοιτάζω
αφού αυτή είν’ η τύχη μου
κανέναν δε δικάζω.
Πώς βα- πως βασανίζομαι
κι ανα- κι αναστενάζω.

Ποιος περπατά στα σκοτεινά,
ποιος άγνωστος να είναι στην αυλή μου
και η καρδιά μου χτύπησε τρεις φορές
μην ήρθε το παιδί μου,
και η καρδιά μου χτύπησε τρεις φορές
μην ήρθε το παιδί μου.
Κρυφοκοιτώ, κρυφοκοιτώ,
λάχτάρισα, το ένιωσ’ η ψυχή μου,
τρία χρονάκια έλειψε, τρεις φωτιές
και ήρθε το παιδί μου,
τρία χρονάκια έλειψε, τρεις φωτιές
και ήρθε το παιδί μου.
Καρδιοχτυπώ, καρδιοχτυπώ
και έταξα στον Άγιο το κερί μου,
την προσευχή μου έκανα τρεις φορές
γιατ’ ήρθε το παιδί μου,
την προσευχή μου έκανα τρεις φορές
γιατ’ ήρθε το παιδί μου.

Αχ γιατί, μα γιατί χωρίς αιτία
κάθε τόσο μου κολλάς
δίχως αφορμή κι αιτία
την καρδιά μου την χαλάς;
Παραπονιάρικο, παραπονιάρικο,
παραπονιάρικο, παραπονιάρικο,
κόψε το ύφος σου
πια το γκρινιάρικο.
-Για τα μάτια σου πεθαίνω.
-Κι εγώ πεθαίνω.
-Με τρελαίνεις πω πω, πω πω,
να σε βλέπω δε χορταίνω
και μου λες δε σ’ αγαπώ.
Παραπονιάρικο, παραπονιάρικο,
παραπονιάρικο, παραπονιάρικο,
κόψε το ύφος σου
πια το γκρινιάρικο.
Μη με βλέπεις λυπημένα,
αχ, λυπημένα και τα μάτια σου μην κλαίν',
χαρακτήρες σαν κι εμένα
ό,τι πούνε δεν ξελέν'.
Παραπονιάρικο, παραπονιάρικο,
παραπονιάρικο, παραπονιάρικο,
κόψε το ύφος σου
πια το γκρινιάρικο.

chanson sur inégalité homme/femme Les femmes détiennent les clés,
nous vous gouvernons dans l'esprit et le cœur.
Pour arrêter, femme,
enfin prendre la décision,
ça ne va pas te blesser,
vous serez toujours sous l'homme.
Maman, qu'est-ce que tu nous dis, ils se sont moqués de toi
ce que tu savais oublier.
Aujourd'hui, les femmes ont les mêmes droits
avec l'homme, s'il vous plaît.
Alors, c'est un rêve devenu réalité.
Plaintes, tu me plains toutes les heures
les mêmes droits que vous prétendez avoir maintenant.
Maintenant les temps ont changé,
Je n'adore pas l'homme,
dans le chapelet de la vie, de la vie,
jouer avec moi comme une perle.
Les femmes détiennent les clés,
ils gouvernent votre esprit et votre cœur.
Comme si tu n'avais pas tort,
les années ont changé,
couper, mais les serveurs, les cheveux,
porter des pantalons.
Maintenant nous votons aussi
et nous entrerons au Parlement,
prends-le maintenant décision, décision,
les trucs que nous gardons.
Les femmes détiennent les clés,
ils gouvernent votre esprit et votre cœur.

-Αχ!
-Υπομονή γιόκα μου!
-Όλοι πεθαίνουν μια φορά, μα εγώ μανούλα μου πεθαίνω κάθε μέρα!
Όλοι πεθαίνουν μια φορά
σ' αυτήν εδώ την σφαίρα
κι εγώ από τα βάσανα
πεθαίνω κάθε μέρα.
Ας ερχόντανε
καλύτερα ο θάνατος,
παρά να 'μαι
κάθε μέρα μελλοθάνατος.
Παιδεύουμαι ο δυστυχής
να βγάλω το ψωμί μου,
οι αγωνίες στην ζωή
μου τρώνε την ψυχή μου.
Ας ερχόντανε
καλύτερα ο θάνατος,
παρά να 'μαι
κάθε μέρα μελλοθάνατος.
Κι εσύ αχάριστη καρδιά
αντί να με φροντίζεις,
σταλαγματιά - σταλαγματιά
φαρμάκι με ποτίζεις.
Ας ερχόντανε
καλύτερα ο θάνατος,
παρά να 'μαι
κάθε μέρα μελλοθάνατος.

Υπόδικος που βρίσκομαι
μπροστά στην κοινωνία,
για έρωτα παράνομο
έχω κατηγορία.
Κι αν είσαι ο αναμάρτητος,
σε τούτη 'δώ την πλάση,
γι' αυτό όποιος αγάπησε,
να 'ρθει να με δικάσει.
Στον κόσμο αυτόν τον πρόσκαιρο,
μας κυβερνούν τα πάθη
και λίγοι είναι που θα πουν,
ότι δεν κάνουν λάθη.
Κι αν είσαι ο αναμάρτητος,
σε τούτη 'δώ την πλάση,
γι'αυτό όποιος αγάπησε,
να 'ρθει να με δικάσει.
Την προσωπίδα ας βγάλουνε,
όσοι κατηγορούνε
κι αν μ' έχουνε υπόδικο,
ποιοι είναι ας το πούνε.
Κι αν είσαι ο αναμάρτητος,
σε τούτη 'δώ την πλάση,
γι' αυτό όποιος αγάπησε,
να 'ρθει να με δικάσει.

Μαζί σου χρόνια έζησα,
παιδί είχα αποκτήσει
κι όμως μια άλλη προσπαθεί
τώρα να μας χωρίσει.
Μείνε κοντά μου στο ζητώ
όχι για την ζωή μας,
μα για να δώσεις όνομα
στο άμοιρο παιδί μας.
Το σπλάχνο σου στην κούνια του
με δάκρυ σε κοιτάζει,
για πες μου ο πόνος του γονιού
μέσα σου δε σπαράζει;
Μείνε κοντά μου στο ζητώ
όχι για την ζωή μας,
μα για να δώσεις όνομα
στο άμοιρο παιδί μας.
Γι αυτήν την πράξη την σκληρή
ο κόσμος θα σε κρίνει,
μα έρημη με ένα παιδί,
μια μάνα τι θα γίνει;
Μείνε κοντά μου στο ζητώ
όχι για την ζωή μας,
μα για να δώσεις όνομα
στο άμοιρο παιδί μας.

Σπάστε πλάκα,
σπάστε πλάκα βρε παιδιά
ήρθε η κουτσομπόλα,
τα `βαλε με την Σμυρνιά,
ας γελάσω τώρα!
Ήρθα και θα σας τα ψάλλω
κι ανάγκη δεν έχω κανέναν σας!
Η Μαρίτσα αχ ποτέ τση
δεν ημάζεψε το νου τση
κι όλο κάνει στο ντουρσέκι
κόρτε με τον γιαβουκλού τση.
Αχ, αχ ηδηλωνάδες
και μας κάνει την κυρία,
θα το πω στα χείλη μου ρχε'
φτου και φτου στην τσοκαρία.
Πάλι πήρε, άλλη πήρε την σειρά
και η κουτσομπόλα,
τα `χει με την Κρητικιά
ας γελάσω τώρα.
Εδώ τα τα ψάλλω και στην Κρητικιά!
Η Τασούλα του Μαρτάτση
ηεψέν η κακομοίρα
τσαπετίς εκλάψα μουνε
τσε εδάκρυσε κι η χήρα,
αχ, ήπιε στην καρδιά τον πόνο
μα στο νου ένα κοπέλι
κι έτσα δα πα θα πάει χαμένη
ετσά σα σκυλί σ’ αμπέλι.
Πήρε φόρα, πήρε φόρα βρε παιδιά
και η κουτσομπόλα,
το σχοινί παρατραβά
συλλογιέμαι τώρα.
Πω, πω, πω, βαράτε,
αλλά βάρδα από τσαρούχι!
Η Κρουστάλλω του Μητρούση
ποδηλάστη κάθε βράδυ
τσούκου τσούκου πάει στου ρέμα
άμα πέφτει το σκουτάδι.
Άι, άι, άι μανούλα μ', άι μανούλα μ'
σιούνται σιούνται τα πουρνάρια,
στα κλαδιά σαν μπλέκει η φούστα
αλλού χέρια, αλλού ποδάρια.
Πω, πω μεράκια!
Παναγιά μου, όμορφα!

-Κλουβάτε, Πυροσβεστικές αντλίες ακούω, τι συμβαίνει;
-Πήρε φωτιά κάποια ψυχή, η φλόγα της την καίει,
αν είναι κάτι σοβαρό θα μας το πει η Γκρέυ.
Έρχονται για να σβήσουνε
τη φλόγα που με καίει,
ας όψεται ο αίτιος
που μου την έχει ανάψει
μα κάποια άλλη θα βρεθεί
κι αυτόνε να τον κάψει.
Όσες αντλίες και να `ρθουν
η φλόγα μου δε σβήνει
έχω καημό στα στήθια μου
κι ανάβει σαν καμίνι.
Με `καψε και με φλόγισε
ο πόνος της αγάπης
κάθε φιλί το πλήρωσε
με αίμα η καρδιά μου
και τίποτε πια δεν μπορεί
να σβήσει τη φωτιά μου.
Όσες αντλίες και να `ρθουν
η φλόγα μου δε σβήνει
έχω καημό στα στήθια μου
κι ανάβει σαν καμίνι.

Δυο πικραμένα παλικαράκια
σκυφτά στην άκρη της κουπαστής
αναστενάζουν γιατί αφήνουν
γονείς αδέλφια και συγγενείς.
Αργά τραβούν την άγκυρα
κι ακούς στην παραλία
ώρα καλή σου Πέτρο μου,
ώρα καλή σου Ηλία.
Βραχνά σφυρίζει η τσιμινιέρα
και η προπέλα γοργά γυρνά
και δυο μανούλες κλαιν’ στ’ ακρογιάλι
παν’ τα παιδιά τους στα μακρινά.
Καθώς τις σκάλες τράβηξαν
ακούς στην παραλία
ώρα καλή σου Πέτρο μου,
ώρα καλή σου Ηλία.
Το πλοίο βγήκε απ’ το λιμάνι
έχουνε όλοι βαριά καρδιά
μόνο τα δόλια παλικαράκια
γυρνούν το βλέμμα προς τη στεριά.
Ενώ το πλοίο χάνεται
ακούς στην παραλία
ώρα καλή σου Πέτρο μου,
ώρα καλή σου Ηλία.